Dy Botë përballë një Kombi

Dialog në udhëkryq:

Arbëreshja (nga Kalabria, Sicilia, Italia):

– Ne, arbëreshët, për shekuj kemi jetuar larg tokës së të parëve. Por gjakun nuk e humbëm kurrë. Ruajtëm gjuhën, zakonet, traditat, besimin, e sidomos flamurin.

Kur kënduam këngët tona, gjithmonë fytyrën e kishim kah Shqipëria, se andej vinte drita jonë.

– Nuk na e mori dot as Perandoria otomane, as varfëria, as koha. Sepse e dinim kush ishim: shqiptarë, europianë, bij të qytetërimit perëndimor.

👩‍🧕 Shqiptarja e mbuluar me rite arabe:

– Ne na thonë hoxhallarët që të mbulojmë kokën. Se kështu është devotshmëria. Se kështu paska qenë feja.

Na predikojnë me fjalë arabe, duke na i zënë sytë me ritet e tyne.

Por kështu humbasim logjikën, identitetin, drejtimin.

Sepse sa më shumë kthen kokën kah Arabia e Turqia, aq më pak sheh kombin tënd.

Arbëreshja:

– Motër, feja është dashuri, kulturë dhe dritë. Por kur predikimi bëhet anadollak e të ndan nga kombi yt, nuk është fe, por pranga.

– Të lindësh në Europë, të jesh racë ariane, pasardhëse e Gjergj Kastriotit, e të kërkosh të mbulosh kokën sipas riteve të shkretëtirës, kjo nuk është besim: kjo është thirrje antikombëtare.

👩‍🧕 Shqiptarja e mbuluar:

– Po hoxha na thotë se kështu shpëtojmë.

Arbëreshja:

– Jo, motër e një gjaku. Shpëtimi është kur mbetesh vetvetja. Kur mban gjuhën tënde, zakonet e tua, besimin e ndritur, dhe fytyrën kah drita, jo kah errësira.

Shpëtimi është kur nuk e shet shpirtin për modë arabe, por e mban krenarinë si shqiptare.

Kujtesë dhe Alarm

Sot, një komb përballet me dy rrugë:

– Njëra, arbëreshe, që për shekuj ruajti identitetin shqiptar edhe larg atdheut.

– Tjetra, hoxhallare injorante si Ahmed Kalaja që, në vend të gjuhës shqipe, u drejtohen shqiptarëve me fjalë arabe, duke i futur në pranga të huaja.

Historia na thërret: ose mbajmë flamurin e Skënderbeut, ose humbemi në shkretëtirat e Anadollit.

Kombi ynë nuk e ka luksin të zgjedhë gabim.

Albert Zadrima